Afloop…

Hoewel er hier nog niets afloopt en we de komende jaren ongetwijfeld nog zoet worden gehouden zien we langzaamaan een weg ontstaan. Voor iedereen, dus ook voor een kerkplanter, geldt dat we geen idee hebben hoe de toekomst er uit ziet. Maar plannen doen we zeker. Toch blijkt keer op keer weer dat God andere plannen heeft, dus een pas op de plaats lijkt altijd gepast. ’t Zorgt ervoor dat we klein blijven, niet trots kunnen zijn op ons werk.

Iets meer dan een jaar geleden kwamen we hier aan. We zouden de christelijke basisschool gebruiken als opstap voor het bouwen van relaties met de Thai in en rondom Manchakhirie. Tot op heden is dit niet gebeurt. We hebben 6 maanden geïnvesteerd in een dorp z’n 20 kilometer bij ons vandaan, werden een heel veel mensen voorgesteld, hadden een evangelisatie team en God openbaarde zichzelf in wonderbaarlijke dromen. We dachten dit wordt het begin, maar God dacht anders en alles klapte in. We ontmoetten Oma Khroong Sie, zij kwam tot geloof en absorbeerde alles of God wat ze kon, wauw! Dit is het begin… Tot ze twee maanden later overleed. Op de terugweg van haar begrafenis kwamen we Oma Nari tegen. “Jullie zijn toch christen?” vroeg ze. “Wij ook.” Wat gaat God nu weer doen?

We zijn nu vijf maanden verder. Afgelopen week hebbentwee mannen aangeven oudste te willen worden van de gemeente. Broeder Sak zal zich vooral richten op het ‘hoeden’ van de Christenen. We hebben hem hiervoor gevraagd, omdat heel duidelijk is te zien dat God hem deze gave heeft gegeven. Sak is een zachtmoedige man, kan goed luisteren en is heel geïnteresseerd in anderen. In de toekomst is het ook de bedoeling dat hij gaat onderwijzen.
Broeder Oo hebben we gevraagd of hij als eerste rol het onderwijs op zich wil nemen. Oo is een liefhebber van vertellen en vindt het heerlijk om alle details van de Bijbel uit te spitten. Hij zal ook de Christenen moeten hoeden, maar zal deze eigenschap verder moeten ontwikkelen.

Nu Sak en Oo allebei hebben aangegeven de gemeenschap te willen leiden, zal ik deze rol niet op me nemen. Ik ga ze achter de schermen trainen, zal blijven onderwijzen en evangeliseren, maar zoveel mogelijk in samenspraak met deze broeders. Het eerste issue waar we afgelopen week mee werden geconfronteerd, is de plaats van samenkomst. We komen sinds een paar maanden samen in de school. Sak heeft al een tijdje laten doorschemeren dat hij dolgraag naar een andere plek wil, zodat de kerk altijd open kan zijn en iedereen er 24 uur per dag welkom is. Een plek waar we niet opgaan in de school, maar waar iedereen kan zien wie we zijn. Afgelopen week kwam hij met het plan om het stuk land dat van hem is, midden in het dorp, hiervoor te gaan gebruiken. Wow… dat is nog al wat. Ik weet dat ze dit stuk land eigenlijk wilden verkopen om een landbouwwinkel te kunnen openen. Nu stellen ze dit zomaar (meer dan een miljoen bath +/- zeven jaarsalarissen) beschikbaar voor de gemeente. Nu zijn wij niet degene die zullen beslissen of we dit gaan doen of niet, maar zullen we het er zondag met de anderen over hebben. Gisteren zijn we wel even gaan kijken. Er staat een klein huisje op palen met daarachter een afdak waar minimaal 30 mensen kunnen zitten. Een grote tuin biedt perspectief voor de toekomst om de ruimte uit te breiden.

We weten niet wat God in de toekomst gaat doen, maar weten wel dat Hij een plan heeft in Manchakhirie – we zijn benieuwd.