Wie dient wie?

In veel kerken in Thailand wordt na de kerkdienst met elkaar gegeten. Zo zat ik gisteren naast oma Rood op de grond. Deze week preekte ik niet in onze eigen kerk, dus oma Rood kende ik nog niet.

“Zou ze het voelen? Of zeg ik iets verkeerd?” vroeg ze me opeens. Verbaasd keek ik op: “wie voelt wat?”

Een sneu verhaal kwam naar boven. Oma Rood had haar kinderen al 6 jaar niet meer gezien en kon ze ook niet bereiken. Ze waren allemaal naar de stad vertrokken en hadden een nieuw telefoonnummer genomen. Zelfs bij de crematie van hun vader waren ze niet teruggekomen. Ze was boos en verdrietig.

Nu ze Jezus heeft leren kennen was haar leven een stuk veranderd. Ze heeft besloten niet meer naar de tempel te gaan, niet meer rituelen uit te voeren, niet naar waarzeggers te gaan om te vragen hoe het met haar kinderen is.

Ze was nu aan het bidden. In de hoop dat ze haar kinderen er toe kan bewegen om naar huis te komen en voor hun moeder te zorgen. Een heel begrijpelijk gebed waar ze zeker niet mee moet stoppen. Maar ergens tijdens het gesprek viel me op dat haar gebed nog wel heel erg lijkt op al die andere dingen die ze vroeger deed. Namelijk het manipuleren van de geestelijke machten om voor haar te werken. Door rituelen uit te voeren, te offeren, opdrachten van een waarzegger uit te voeren, spreuken over iemand uit te spreken wordt geprobeerd de geestelijke wereld zo in werking te zetten dat het doet wat jij wilt dat het/ ze moet doen.

Vandaar de vraag: “zou ze het voelen? of zeg ik iets verkeerd?” Wat de achterliggende vraag eigenlijk bleek te zijn was: spreek ik mijn spreuken goed uit, zodat God mijn dochter er toe aanzet om naar mij toe te komen?

Diep van binnen moet ik erkennen dat ik eigenlijk vaak genoeg hetzelfde doe als Oma Rood. We bidden en willen daarmee God in werking stellen. Mijn gebed wordt daardoor een soort van aan-en- uit-knop van een machine die ‘God’ heet en moet doen wat ik wil. God dient ons in plaats van dat wij God dienen.

Wat zou jij tegen deze oma zeggen?